Rozdział VI

- Sergio, do reszty zgłupiałeś?- westchnęła Alicja szukając w szufladzie opatrunków.- Mogłeś sobie darować...

- Miałem nic nie robić?- zapytał oburzony.- To chyba ty zgłupiałaś...

- Dałby mi w końcu spokój...Pewnie i tak miał zamiar wrócić niedługo do Polski- powiedziała Alicja nachylając się nad Ramosem.

- Owszem, teraz na pewno da ci spokój!- powiedział z dumą w głosie.- Ala, ostrożnie!- syknął z bólu.

- To przestań się wiercić. Nieźle ci rozwalił ten łuk brwiowy- westchnęła.- Dobra, i tak dalej jesteś piękny- dodała widząc jego wzrok.- Mój ty bohaterze- cmoknęła go w policzek.

- Mogę poprosić o coś do picia?

- No pewnie- kiwnęła głową i poszła w stronę lodówki.- A właściwie co ty tutaj robisz?- zapytała.

- Po prostu jestem, to źle?- spytał  z udawanym wyrzutem odwracając wzrok.

- Wiesz, że nie o to mi chodzi. Krążysz tak bez celu między Madrytem a Barceloną?- zapytała stawiając przed Sergio szklankę z sokiem.

-  Mój ulubiony- stwierdził zadowolony.

- Według mnie ohydny, nienawidzę pomarańczy- wzdrygnęła się Alicja.

- To skąd go masz w lodówce? Wiedziałaś, że będę, co?- zapytała znacząco unosząc brwi do góry.

- Jasne, kupiłam go specjalnie dla ciebie. Co z tego, że nie wiedziałam, jaki lubisz- zaśmiała się.- A tak poważnie, dopiero co wróciłam z lotniska. Patrycja u mnie była...

- Często u ciebie bywa...-stwierdził.

- A to dlatego, że ja nie bardzo mogę przyjeżdżać do Polski...

- Nie tęsknisz za rodziną?- zapytał Sergio odstawiając na blat pustą szklankę.

- Ze starszym bratem rozmawiam codziennie rano- uśmiechnęła się na samą myśl o nim.- Chcesz jeszcze?- zapytała Alicja wskazując głową w stronę szklanki, a Sergio kiwnął głową.- Właściwie dalej nie odpowiedziałeś mi na pytanie...

- Pewnie i tak mi nie uwierzysz- zaczął.

- Pozwól, że ja o tym zadecyduje...- powiedziała podając Ramosowi napój.

- Zadzwoniła do mnie twoja znajoma...

- Patrycja? Ale jak, skoro ona nie zna hiszpańskiego?- zdziwiła się Ala.- I skąd miała twój numer? Grzebała w moim telefonie!- warknęła rozzłoszczona.

- Nie, przedstawiła się jako Kate. Miała dziwny akcent- powiedział.- Powiedziała, że od dwóch tygodniu nachodzi cię twój były...

- Więc ty postanowiłeś spakować manatki i przyjechać do Katalonii, aby zgrywać bohatera...

- Wiedziałem, że nie uwierzysz- westchnął zrezygnowany.

- Sergio, nie o to chodzi. Jestem wdzięczna, że tutaj jesteś...- mówiła powoli.- Ale co właściwie zamierzałeś zrobić? Akurat mieliśmy szczęście, że dzisiaj też tutaj przyszedł...

- Jeśli mam być szczerzy, to nie miałem planu- wzruszył ramionami.

- Sergio, przecież dałabym sobie radę. Odpuściłby, zawsze odpuszcza po jakimś czasie...

- Ale wraca- stwierdził gorzko.  

*

            Alicja wzięła jeden wolny dzień, tuż przed ważną rozprawą. Nie martwiła się jednak ani trochę, świetnie się do niej przygotowała. Była wręcz przekonana o wygranej. Siedziała na tarasie i piła chłody sok. Wystawiła twarz ku słońcu, tak bardzo lubiła ciepłe promyki. Miała dużo czasu na przemyślenia...

            Analizowała wczorajszy dzień. Sergio zjawił się ni stąd ni zowąd i pobił Maksa, który kręcił się pod kamienicą zamieszkiwaną przez Polkę. Alicja w ramach rekompensaty zaproponowała wyjście do kina, ale uznali, że lepiej obejrzeć coś  w domu. Uniknęli ciekawskich oczu i inwazji paparazzi. Później został na noc, ale spał w pokoju gościnnym. Czysto przyjacielskie relacje. Alicja sama nie wiedziała co ich łączy, a właściwie, czy cokolwiek ich w ogóle łączy.

            Z przemyśleń wyrwał ją dzwonek do drzwi. Była przekonana, że to Kate albo Susie. Chłopcy szykowali się do meczu, tak jej się przynajmniej wydawało, a Carlota siedziała nad książkami. Patrycja lubiła jej robić takie niespodzianki, ale blondynka dopiero co wyleciała z Hiszpanii.

            - Mam nadzieję, że nie zostałem twojego kolegi?- syknął Maks i szeroko otworzył drzwi. Alicja nie miała siły ich zatrzasnąć. Maks zdążył wejść do środka.- Nie myśl, że nie wiem kto to był- zaśmiał się gorzko.- Nieźle się tutaj urządziłaś- stwierdził rozglądając się po mieszkaniu.- Przytulny apartament, dobra praca, sławi przyjaciele i nowy romans- mówił.- Szkoda by było, gdybyś to wszystko straciła...

- Czego ty ode mnie chcesz?- warknęła zakładając ręce na piersi.

- Wrócisz do Polski- zażądał.- Wrócisz do mnie.

- Jesteś śmieszny- Alicja wybuchnęła śmiechem, nie mogła się powstrzymać.- Jesteś ostatnią osobą, dla której wróciłabym do kraju, słyszysz?- krzyknęła.- A teraz bądź tak łaskaw i opuść mój dom- warknęła.

- Teraz to ty jesteś śmieszna- mówił zbliżając się do niej.- Chyba nie chcesz, aby ktoś zrobił ci krzywdę, prawda?- powiedział chwytając ją za nadgarstki.- Aby ktoś zrobił z twarzą to, co z moją zrobił twój kochaś?- zaśmiał się gorzko.- Będziesz posłuszna, skarbie- szepnął jej wprost do ucha. Prawą ręką mocno ściskał jej nadgarstek, a prawą chwycił za pośladek.

            Alicja była przerażona. Usłyszała śmiechy na korytarzu. Modliła się w duchu, aby to ktoś do niej, chociaż nikogo się nie spodziewała. Łzy napłynęły jej do oczu. Nie mogła krzyczeć, Maks zasłonił jej usta dłonią i nasłuchiwał głosów.

            - Fabregas! Zachowuj się, nie wychodzisz do siebie!- krzyczał za nim Xavi, biegnąc po schodach. 

- Co to do cholery?!- krzyknął Cesc, widząc przyciśniętą Alicję do ściany.- Puść ją!- warknął Fabregas biegnąć w stronę Alicji.- Sukinsynie!- krzyczał. Maks puścił Alicję zdezorientowany. Roztrzęsiona Polka podbiegła w stronę Pique, który stał jak wryty w drzwiach i mocno się do niego przytuliła. Xavi w tym momencie uderzył Maksa w twarz, a zaraz po tym dołożył mu jeszcze Fabregas.

- Dzwoń na policję!- krzyknął Pique.- Nie puszczaj go Fabregas!- zawołał niebieskooki.- No dzwoń, Xavi, dzwoń!  

*

- Wszystko w porządku?- zapytał Pique klękając przed Alicję, która siedziała na kanapie.- Dlaczego go wpuściłaś do środka?- dopytywał przyciszonym głosem.

- Skąd miała wiedzieć, że gość zacznie się do niej dobierać?!- krzyknął Fabregas.- Co za sukinsyn...

- Zamknij mordę, Cesc- warknął Pique w stronę przyjaciela.- To ja rozmawiam z Alą- upomniał go.

- Dajcie jej spokój- powiedział Xavi siadając obok Alicji.- Trzymaj- podał jej kubek z gorącym napojem.- Będzie chciała, to z nami pogada- stwierdził.

- Wyobraź sobie, że chcę się dowiedzieć, czegoś więcej- warknął Pique.- To jak? Powiesz wujkowi Pique?- spojrzał na nią.

- Niech się wujek Geri nie martwi- odparła Alicja całując go w czoło.- Dziękuje, że przyszliście- powiedziała ściskając dłoń Xaviego.- Tobie, Cesc też bardzo dziękuje- powiedziała uśmiechając się blado. – Nie wiem, co gdyby nie wy...

- Ale skoro on był już tutaj wcześniej...

- Ramos obił mu twarz- odparła.- Zresztą widzieliście efekty- dodała, ale natychmiast zakryła usta dłonią.

- Kto?!- wykrzyczał Pique, który wstał i zaczął krążyć po salonie.

- Ramos- powtórzyła cicho.- Był tutaj wczoraj...

- Co on tutaj do cholery robił?!- zdziwił się Geri.

- Długa historia- mruknęła Alicja.- Naprawdę, nie mam siły, Geri. Nie dziś- pokręciła głową.

- Może lepiej się już połóż, co?- zapytał z troską w głosie Xavi.- Jeśli chcesz, któryś z nas może z Tobą zostać. Pośpi w salonie, albo gościnnym- powiedział.

- Naprawdę?- Alicja spojrzała na Xaviego.- Byłabym wdzięczna. 

*

            Późno w nocy Alicja, nie mogąc zasnąć, leżała w sypialni.  Obok niej, na podłodze, leżał Pique. Nie spał, ale nie sądził, że jego przyjaciółka również nie śpi.

- Ten frajer nic dobrze nie potrafi zrobić- mamrotał wściekły.

- Geri...- jęknęła cicho Ala.

- Tak, skarbie?- spytał natychmiast podnosząc się z ziemi.- Obudziłem cię?- zapytał zaniepokojony.

- Nie, Geri, nie obudziłeś- mówiła.- Cały czas nie śpię.

- Więc o co chodzi?- demonstracyjnie podrapał się po głowie.

- Odpuść- poprosiła.- Daj spokój, przecież to nie jest wina Sergio- tłumaczyła całkiem spokojnie.

- Dlaczego nie zadzwoniliście na policję od razu?- zapytał Pique siadając na łóżku obok Alicji.

- Geri, to jest skomplikowane- westchnęła ciężko Alicja również siadając.

- Co jest w tym takiego skomplikowanego?- jęknął wywracając niebieskimi oczyma.

- Długa historia- myślała, że tym go zbędzie.

-  Mamy sporo czasu- powiedział, nie dając za wygraną.- Jak znam życie pewnie wcale nie taka długa.  

- No dobrze, niech ci będzie. Co chcesz wiedzieć?- zapytała zrezygnowana.

- Wszystko- odparł usatysfakcjonowany. 

- Nie wiem od czego zacząć...Tak czy inaczej dziwnie będzie siedzieć po tej drugiej stronie- powiedziała, ale Pique chyba nie zrozumiał.- W sądzie- wyjaśniła, a Geri mruknął coś w stylu: „domyśliłem się przecież”, ale nie przerywał.- Wiesz, nie chciałam wnosić wcześniej oskarżenia, bo...w przeszłości byłam z nim związana.

- Sentymenty...?- zapytał, ale brzmiało to raczej jak stwierdzenie, a Ala kiwnęła głową i osunęła się na poduszkę.- Rozumiem, że nie było kolorowo.

- Nawet nie wiesz, jakie to wszystko z czasem stawało się okropne- westchnęła ciężko.

- Teraz będzie już tylko lepiej- uśmiechnął się, a Alicja odwzajemniła uśmiech.

- Wiesz Geri, że jesteś moim najlepszym przyjacielem? Ale teraz chodźmy już spać, wskakuj obok mnie. Jutro mam ważną sprawę do załatwienia, więc dobranoc- powiedziała i przykryła się kocem.  

- Też cię kocham- pocałował ją w czoło- Nie musisz mówić więcej. Dobranoc, śpij dobrze.