Rozdział III

Witam moi mili! To co? Niedługo święta! Jak przygotowania, trwają w najlepsze? Ja wprost uwielbiam ten magiczny czas. Ogólnie Boże Narodzenie, to najlepsza pora roku! Z tej okazji chciałabym Wam życzyć naprawdę rodzinnych świąt. Dla tych piszących opowiadania również dużo weny i masy wiernych czytelników. A teraz zapraszam na rozdział. Nieskromnie powiem, że bardzo go lubię! 

________________________________________________________________

               - Zamknij usta, bo wyglądasz zupełnie jak karp- zaśmiała się Patrycja pochłaniając  tosty z serem.

- Mówiłaś coś?- żachnęła się Alicja, ale Patrycja machnęła tylko ręką i upiła łyk kawy.- No ja myślę- dodała.- Na ile przyjechałaś?

- Zależy jak długo ze mną wytrzymasz- uśmiechnęła się blondynka.- A tak poważnie, wracam we wtorek- odpowiedziała Patrycja, a Alicja zmarszczyła brwi.

- Krótko- odparła dolewając sobie herbaty z dzbanka.- Z czego się cieszysz?- zapytała widząc rozbawioną znajomą.

- Najpierw napij się herbaty- zażądała.

- Nie rozumiem po co?- Alicja przyglądała się podejrzliwie blondynce.

- Po prostu się napij, proszę- z powagą odpowiedziała Patrycja. Gdy Ala miała już w ustach płyn i właśnie miała go przełknąć, Patrycja podsunęła jej pod nos gazetę. Zielonooka wypluła herbatę.- I o to mi chodziło!- zaśmiała się Patrycja.

- Co to kurwa ma być?!- wykrzyknęła rozłoszczona.

- Ala, spokojnie- powiedziała.- Tylko mi nie mów, że przeszkadza ci twoje zdjęcie w gazecie. I to nie z byle kim- dodała wyraźnie rozbawiona.- Fabregas- zacmokała. – Skąd Ty go w ogóle znasz?- spojrzała podejrzliwie.

- Zamknij się- warknęła.- Jego siostra mnie z nim poznała. Z nim, Pique i Xavim.

- O co ci chodzi? Tylko mi nie mów, że masz romans z jakimś piłkarzem z innego klubu i mógłby być zazdrosny o to- ruchem głowy wskazała zdjęcie w gazecie.- No chociażby z jakimś z tego...- pstryknęła palcami usiłując sobie przypomnieć.- Jak oni tam mają?

- Zapewne chodzi ci o Real- odpowiedziała Alicja z pogardą w głosie.

- No właśnie!- klasnęła w dłonie.- Miałam to na końcu języka!- zawołała.- Ala, jest coś na rzeczy?- spytała widząc zakłopotaną minę znajomej.

- Herezje- odpowiedziała Alicja, próbując zebrać myśli.- Poza tym, Cesc to tylko mój przyjaciel- zmarszczyła brwi.

- Tak się tylko mówi- zanuciła Patrycja.- Przyjaciel, przyjaciel. A potem zobaczę w gazecie informacje, że bierzcie ślub- dodała śmiejąc się cicho.

- Nie przesadzaj. Po prostu nie lubię plotek- powiedziała próbując mówić przekonująco.

- To czemu rano przynieśli ci tą gazetę? Chyba, że jacyś mili sąsiedzi- zaśmiała się Patrycja.

- Subskrybuję prasę, lubię wiedzieć, co dzieję się w mieście. Ale akurat te rubryki omijam. Tym bardziej, że ostatnio pokazuję się w takim, a nie innym towarzystwie. Powinnam tego unikać. To nie wpłynie dobrze na moją karierę- pokręciła ze zrezygnowaniem głową.

- Daj spokój, trzeba odróżniać życie prywatne od zawodowego- powiedziała, a Alicja uniosła jedną brew do góry.- Oj no, doskonale wiesz o co mi chodzi.

- Słuchaj, muszę być poważną osobą, ludzie muszą mnie szanować.

- Całe życie byłaś poważna. Zawsze grzeczna i poukładana. I poza tym może sobie kogoś znajdziesz. Takiego piłkarza- Patrycja zrobiła rozmarzone oczy.- Wtedy praca nie będzie ci kompletnie potrzebna- mówiła.- Znaczy się, znając twoje ambicje- poprawiła się natychmiast.- A sama już nie wiem- podsumowała zrezygnowana.

*

            - Jestem- mruknęła Alicja siadając przy stoliku, który ustawiony był na zewnątrz kawiarni.- Nawet się do mnie nie odezwiesz?- spytała, gdy mężczyzna siedzący przed nią cały czas milczał.- Cholera, Sergio, mów co chciałeś. Nie mam czasu, mam ważnego gościa.

- Ważniejszego ode mnie?- zapytał z wyrzutem.

- Nie zaczynaj znowu- jęknęła wywracając oczami.

- Przeglądałaś prasę?- zapytał ostro i zacisnął usta, jak to miał w zwyczaju, gdy coś szło nie po jego myśli.

- A to cię boli- zaśmiała się cicho Alicja.- Pewnie, że przeglądałam. Daj spokój, przecież nigdy nie ukrywałam, że mam słabość do Katalończyków- zażartowała, ale Sergio wziął to do siebie.

- Nie jesteś w porządku- warknął zły nachylając się do Alicji.

- Zdradzę ci sekret kochasiu- szepnęła.- Ty też nigdy nie byłeś święty.

- Załóż z powrotem ten cholerny kapelusz- warknął.

- Nie będę się ukrywać- oznajmiła.- Ale jeśli tobie to przeszkadza, to nie ma sprawy. Nie musimy się widywać. Mi nie zależy.

- No pewnie wolisz te barcelońskie...- mamrotał wściekły, ale nie dokończył.

- Zanim pójdę- zaczęła Alicja i chwyciła swoją torebkę szykując się do wyjścia.- Zdradzę ci jeszcze jeden sekret, Sergio- powiedziała.- W tych okularach wyglądasz na jeszcze większego frajera- mruknęła mu do ucha i odeszła.

- Szmata- mruknął sam do siebie, gdy Alicja zniknęła za rogiem. Natychmiast zbeształ się za to określenie, wcale nie miał złego zdania o Ali.

*

            - Ala, masz taką piękną, bladą cerę- zachwycał się Iniesta, gdy siedzieli w ogrodzie Fabregasa.

- Wzajemnie- zaśmiała się.

- Wszyscy wiemy Andres, że w ten sposób szukasz sobie bratnich dusz- mówił Xavi.

- A pamiętacie zeszłe prezenty bożonarodzeniowe?- zawołał Pique.- Wiesz, Ala, wedle zasady daj prezent, na który ta osoba nigdy by sobie nie pozwoliła...

- Wasze rodziny na pewno mają nie lada orzech do zgryzienia w każde święta- wtrąciła Ala.

- Coś w tym chyba jest- zamyślił się na chwilę Pique.- W każdym bądź razie kupiliśmy mu pakiet do solarium. Andres nie skorzystał, ale wszyscy w szatni byliśmy przekonani, że to Fabregas mu zabrał i to on skorzystał.

- Odczepcie od mojej karnacji, jasne?- oburzył się Fabregas.- Nie jest wcale taka ciemna!

- Spokojnie, Cesc, skarbie- zaśmiał się Pique głaskając Fabregasa po głowie.- Nie złość się, bo złość piękności szkodzi.

- Weź spierdalaj- mruknął Cesc i wziął ogromny łyk piwa.

- A ty, nie pijesz?- zapytał Pique, ale Alicja pokręciła przecząco głową.- Na pewno?- ponowił i zaczął wymachiwać butelką piwa.- Nie to nie- wzruszył ramionami.- Znajdą się inni chętni, co nie?- Xavi zaśmiał się głupio.

- Ale Ala, możemy wrócić na nogach do domu, albo Cesc nas przenocuje, co nie?

- Nie- odparł krótko Cesc.- Jestem pijany, ale bez przesady. Cholera wie, co strzeli do głowy Pique- powiedział, a Pique znacząco uniósł brwi go góry i uśmiechnął się głupkowato.- W zasadzie Ala może zostać- dodał po chwili.- Przyszykuje mi jutro śniadanko, gdy ja będę mieć kaca- uśmiechnął się Cesc.

- Moralnego kaca- odkaszlnął Pique.

- No to wrócimy do domu pieszo- Andres był nieugięty.- Nie musisz nas odwozić, poważnie. Napij się, tobie też się coś od życia należy.

- O nie, nie. Znowu może przyłapać nas prasa. Jeszcze niedawno krążyły zdjęcia, gdy Cesc mnie obejmował. A teraz...w towarzystwie pijanego Pique, Xaviego i ciebie Andres. Nie, to nie jest dobry pomysł.

*

            - Widzisz Alutka- zaśmiał się głośno Andres wieszając się na szyi Alicji.- Dopiąłem swego, wracamy pieszo.

- Och, zamknij mordę, blada dupo- warknęła groźnie Alicja.- I bierz te łapy, zaraz się wywrócę w tych szpilkach- rozkazała, ale Andres nic sobie z tego nie robił.

- Ala, spójrz!- zawołał Pique, na co Ala odwróciła głowę.- Jestem czarodziejem i latam na miotle!- Gerard, który trzymał między nogami kij od szczotki śmiał się w niebogłosy.- Chcesz się przelecieć razem ze mną?- zaproponował, a Alicja miała wrażenie, że Pique naprawdę wierzy, że to jest latająca miotła.

- Skąd ty do cholery wytrzasnąłeś kij od szczotki?- spytała poważnie zdziwiona Ala.- Nieważne. No dobrze, Gerard, bądź grzecznym chłopcem, odłóż tą miotłę...gdziekolwiek, i podaj Ali rączkę- mówiła i podała mu swoją wolną dłoń, którą natychmiast chwycił.- Andres, Gerard, staczacie się- jęknęła żałośnie.- Chwila...Blada dupa, Pique, a gdzie Xavi?- wyliczała cicho.- Xavi!- krzyknęła.

- Idę tuż za tobą!- zawołał.- Albo nie idę- dodał, gdy potknął się o kamień.- A nie, jednak idę!- krzyknął uradowany, gdy z trudem udało mu się utrzymać równowagę.

- Gorzej jak z dziećmi- mówiła sama do siebie.- Macie szczęście, że od domu Fabregasa jest tak blisko. Niech się tylko twoja żona dowie, Andres, będziesz biedny- zaśmiała się.

*

            - Ala, co w Twoim salonie robi trzech pijanych piłkarzy?- zapytała niepewnie Patrycja, gdy rano wyszła z sypialni.- Nie żebym miała coś przeciwko, albo żebym mieszała się w nie swoje sprawy...

- Daj spokój- zaśmiała się.- Musiałam ich przemycić w bezpieczne miejsce.

- Ala, masz dobre serducho- stwierdziła przyjaciółka.- W sumie, takim to każdy by pomógł.

- Tak, w szczególności jakiś wścibski koleś z aparatem- jęknęła żałośnie.- Co zjesz?- zapytała otwierając lodówkę.- Tamci na pewno trochę pośpią. Właśnie, muszę przedzwonić do żony Andresa.

- Chyba właśnie sama dzwoni- powiedziała Patrycja kiwając w stronę salonu, z którego dochodziły dźwięki muzyki.

- Xavi? Możesz mi wytłumaczyć, co ty do cholery wyrabiasz?- zapytała Alicja wchodząc do ich tymczasowej sypialni.

- Jestem Aladynem- odpowiedział zadowolony siedząc po turecku na dywanie i spoglądając w obraz niebios, który wisiał nad kominkiem w salonie.

- Xavi, spójrz na mnie, proszę- powiedziała Alicja łagodnym głosem.- Xavi, no spójrz, proszę.

- Jestem Aladynem, trenerze. Proszę mi nie przeszkadzać- powiedział pewnym tonem, aby po chwili wybuchnąć niepohamowanym śmiechem.- Jestem Aladynem- powtarzał.

- I to są ci wielcy piłkarze?- zaśmiała się Patrycja stając w drzwiach.- Nie powiedziałabym- dodała i zajęła się oblizywaniem łyżeczki z masła orzechowego.- Znowu dzwoni- zawołała i zaczęła tańczyć w rytm muzyki, ale gdy usłyszała jak Alicja rozmawia z kimś po hiszpańsku wróciła do kuchni.